بلوار ساحلی قدمت سورو را تهدید می‌کند
به گزارش شبکه اطلاع‌رسانی هرمز؛ بافت تاریخی سورو با ۸۷ هکتار مساحت دومین بافت تاریخی شهر بندرعباس به‌حساب می‌آید و این بافت تاریخی در سال ۱۳۸۸ به ثبت شورای‌عالی شهرسازی و معماری کشور به ثبت رسیده است؛ نام سورو با گذشته هرمزگان پیوندی ناگسستنی دارد و این موضوع نشانگر قدمت دیرینه این محله است.
این محله به دلیل نیز نزدیکی به تنگه هرمز و قرارگرفتن در مسیر تجاری ایران از دیرباز موردتوجه بازرگانان بوده است؛ ازاین‌رو سورو چون جهان فرهنگی کوچکی، مذاهب گوناگون و اقوام مختلف در خود سکنی داده است.
سورو، ساحلی بکر و مردمی ناب
خدیجه محمدی، یکی از اهالی سورو قدیم در گفتگو با خبرنگار هرمز با اشاره به قدمت دیرینه محله سورو، اظهار کرد: سورو قدمتی بیشتر از شهر بندرعباس دارد و سکه‌های قدیمی کشف شده نشان از گذشته بندری مهم و تأثیرگذار آن دارد.
این شهروند با تأکید بر وجود نخلستانی درگذشته نه‌چندان دور در سورو، تصریح کرد: در اینجا نخلستانی از انواع درختانی چون نخل و کهور وجود داشته است و مردم اوقات فراغت خود را در آن می‌گذراندند.
محمدی با بیان اینکه گسترش سورو پیوندها را کم‌رنگ کرده است، گفت: درگذشته که سورو کوچک‌تر بود، رفت آمد همسایه‌ها و خویشان نیز بیشتر بود و به‌گونه‌ای در کنار هم زندگی می‌کردیم که گویی یک خانواده هستیم؛ اگر روزی یکی از همسایه‌ها را نمی‌دیدیم به خانه او می‌رفتیم و احوالش را جویا می‌شدیم.
وی با اشاره به اینکه مراسمات امروزی به شیوه سنتی برپا نمی‌شود، اظهار کرد: درگذشته مراسم عروسی سه روز و سه شب به طول می‌انجامید و روز اول مراسم حنابندان، روز دوم مراسم عقدکنان و روز آخر نیز به عروسی گپ مشهور بود.
این شهروند افزود: بعد از پایان مراسم عروسی، عروس و داماد هفت روز در حجله آذین بسته می‌ماندند و عروس در این مدت از حجله خارج نمی‌شد و با کسی سخن نمی‌گفت، در روز سوم همسایه‌ها و فامیل به دیدن عروس و داماد می‌رفتند و با نقل و بادام بسته شده در پارچه‌ای پیوندشان را شادباش می‌گفتند. 
محمدی با تأکید بر چگونگی آیین خروج از حجله، تصریح کرد: بعد از اتمام هفت روز، مادر داماد عروسش را برای شام یا شربت و شیرینی به خانه دعوت می‌کرد و بعد از آن عروس و داماد اجازه داشتند که به خانه خودشان بروند؛ در آن زمان پسرها حتی با تشکیل خانواده از خانه پدری جدا نمی‌شدند و همه اعضای خانواده به همراه نوعروس باهم زندگی می‌کردند.
وی با اشاره به فعالیت زنان و مردان در سورو قدیم، بیان کرد: رزق‌وروزی مردم سورو با دریا پیوندی ناگسستنی دارد و این بی‌کران آبی از دیرباز تا کنون زندگی ما را تأمین کرده، شغل مردان سورو به‌گونه‌ای با دریا سروکار دارد و اکثریت مردم یا صیاد بودند و نان خانواده را از کف دریا جمع‌آوری می‌کردند یا به تجارت از راه دریا مشغول بودند.
این شهروند در ادامه گفت: زنان نیز در غیاب همسرانشان در کنار یکدیگر می‌نشستند و با خیاطی، بافت زری و خوس دوزی برای خود اندک پس‌اندازی جمع‌آوری می‌کردند.
محمدی با تأکید بر بازی‌های کودکانه رایج در سورو، اظهار کرد: در ایام طفولیت پسرها هفت سنگا، دختران با عروسک‌های چوبی و پارچه‌ای که دختلوک نام داشت و کشکا بازی می‌کردند و تا پیش از دبستان زمان زیادی را صرف بازی و بازیگوشی می‌کردیم.
وی با تأکید بر صفا و صمیمیت فراموش شده سورو، عنوان کرد: زندگی درگذشته زیباتر بود و در آن زمان کسی دغدغه‌های شغلی را برای فاصله‌گرفتن از خویشان بهانه نمی‌کرد، اما اکنون همه به زندگی ماشینی و بی‌رنگ عادت کرده‌اند.
این شهروند با اشاره به دل‌مشغولی‌های ساکنان این محله، خاطرنشان کرد: سورو تنها ساحل بکر و باقی‌مانده در بندرعباس است و بسیاری از هم استانی‌هایمان این مکان را برای گذران اوقات فراغت خود انتخاب می‌کنند و حرف و حدیث‌های آمدن بلوار ساحلی خواب را از چشم ما ربوده است چرا که با عملی‌شدن این پروژه رفت آمد اتومبیل‌ها در حولی خانه‌های ما افزایش می‌یابد و صیادان برای بردن قایق‌های خود به دریا با مشکل مواجه خواهند شد.
میراث‌فرهنگی اجازه تعدی به ساحل سورو را نمی‌دهد
شایسته فرح، کارشناس معماری سازمان میراث‌فرهنگی استان در گفتگو با خبرنگار هرمز، اظهار کرد: قدمت مجله باستانی سورو به طور دقیق مشخص نیست؛ اما پیشینه بلند آن به طور حتم بیش از تأسیس سلسله صوفیه است و درگذشته این مکان روستایی به نام شهرو بوده که منطقه‌ای پررونق بوده است.
کارشناس معماری میراث‌فرهنگی با اشاره به ارزش معنوی این محله، تصریح کرد: بافت محله سورو از نظر ساختمان‌سازی ارزشی ندارد؛ اما نحوه قرارگیری کوچه‌ها و چینش خانه‌های این محله در کنار یکدیگر، یکی از بافت‌های منحصربه‌فرد استان را ایجاد کرده است.
فرح با تأکید بر اینکه سورو تنها نقطه بندرعباس است که ارتباط دریا با مردم قطع نشده است، بیان کرد: در همه طول نوار ساحلی شهر زندگی مردم از دریا جدا شده است و نمونه این موضوع را می‌توان در ساحل خواجه عطا مشاهده کرد و اگر سبک زندگی آنان را با محله سورو مقایسه کنیم متوجه تفاوت فاحش شیوه زندگی آنان با یکدیگر می‌شویم.
وی در ادامه گفت: این محله میراثی معنوی از گذشته هرمزگان است و همگی ما باید در حفظ و حراست از آن کوشا باشیم، این در حالی است که سازه‌های چندطبقه‌ای که در سورو بنا می‌شود نیز برای آن تهدید محسوب می‌شود و با انجام‌شدن مطالعات دقیق روی بافت سورو و تأیید تاریخی بودن این محله تمام ساخت‌وسازها از نظر نحوه ساخت، انتخاب رنگ و ارتفاع آن کنترل می‌شود.
کارشناس معماری میراث‌فرهنگی، عنوان کرد: با اجرای طرح بلوار ساحلی و ادامه‌دادن آن تا سورو، این محله رنگ و بوی متفاوت خود را از دست خواهد داد و لازم به ذکر است که این طرح هرگز در سورو عملی نمی‌شود و میراث‌فرهنگی اجازه این تعدی را به کسی نخواهد داد.
منبع مطلب : http://www.hormoz.ir
