در قرن شانزدهم، جزیره هرمز در خلیج‌فارس به دلیل موقعیت استراتژیک خود در مسیرهای تجاری بین شرق و غرب، به یکی از مراکز مهم تجارت دریایی تبدیل شد. پرتغالی‌ها پس از سفر تاریخی واسکو دا گاما (۱۴۹۷-۱۴۹۹) که راه را برای نفوذ تجاری اروپا در آسیا هموار کرد، در سال ۱۵۰۷ به رهبری آلفونسو د آلبوکرک، جزیره هرمز را تصرف کردند. آنها قلعه‌ای مستحکم در این جزیره بنا کردند که به‌عنوان پایگاهی برای کنترل تجارت در خلیج‌فارس و حفاظت از منافع تجاری پرتغال در برابر رقبا، به‌ویژه امپراتوری عثمانی و قدرت‌های محلی، عمل می‌کرد.
این قلعه که به نام «فورتاله‌زا د اورموز» شناخته می‌شد، نه‌تنها یک پایگاه نظامی بود، بلکه مرکزی برای تجارت ادویه، ابریشم و سایر کالاهای باارزش بود که از هند، آسیای جنوب شرقی و چین به اروپا منتقل می‌شد. ساختار قلعه با دیوارهای سنگی ضخیم و برج‌های دیده‌بانی طراحی شده بود تا در برابر حملات احتمالی مقاومت کند. پرتغالی‌ها باتکیه‌بر نیروی دریایی قدرتمند خود، از این قلعه برای تسلط بر آبراه‌های خلیج‌فارس استفاده می‌کردند و عوارض تجاری از کشتی‌های عبوری دریافت می‌کردند.
حضور پرتغالی‌ها در هرمز تا سال ۱۶۲۲ ادامه داشت، زمانی که نیروهای صفوی ایران به رهبری امام‌قلی‌خان و با حمایت کمپانی هند شرقی انگلستان، قلعه را تصرف کردند و به حاکمیت پرتغال در این منطقه پایان دادند. این قلعه در طول یک قرن، نمادی از قدرت استعماری پرتغال در منطقه بود و نقش مهمی در گسترش نفوذ تجاری و نظامی اروپا در آسیا ایفا کرد.
لینک کوتاه: https://u.suru.ir/1z
