هرمز یکی از مهم‌ترین شهرهای بندری در خاورمیانه بود. واقع در تنگ‌ترین نقطهٔ تنگه هرمز، این شهر می‌توانست تمامی ترافیک دریایی وارد و خارج شده از خلیج‌فارس را کنترل کند.
نمایی نادر از این شهرِ خوشی. در ادامه توصیفی از هرمز آمده است که توسط «آبه رینال» در مجله جغرافیایی لندن، سال ۱۸۷۴ نوشته شده است (برگرفته از ویکی‌پدیا).
هرمُز پایتخت امپراتوری‌ای بود که بخش قابل‌توجهی از عربستان در یک سو و ایران در سوی دیگر را در بر می‌گرفت. در زمان ورود بازرگانان خارجی، این شهر صحنه‌ای شکوهمندتر و دل‌نشین‌تر از هر شهر دیگری در شرق را ارائه می‌داد. افراد از اقصی‌نقاط جهان کالاهای خود را مبادله و کسب‌وکار خود را با رفتاری مؤدبانه و توجهی که به‌ندرت در دیگر مراکز تجاری دیده می‌شد، انجام می‌دادند. خیابان‌ها با حصیر و در برخی نقاط با فرش پوشانده شده بود و سایه‌بان‌های کتانی که از بالای خانه‌ها آویزان بودند، هرگونه ناراحتی ناشی از گرمای خورشید را کاهش می‌داد. کابینت‌های هندی تزیین‌شده با گلدان‌های طلایی یا ظروف چینی پر از گیاهان گل‌دار یا معطر، اتاق‌ها را آراسته بود. شترهای بارکشِ آب در میدان‌های عمومی مستقر بودند. شراب‌های ایرانی، عطرها و تمام لذایذ سفره به‌وفور یافت می‌شد و موسیقی شرق در نهایت کمال خود اجرا می‌شد... در یک‌کلام، ثروت جهانی، تجارتی گسترده، ادب در مردان و نازک‌طبعی در زنان، همگی جذابیت‌های خود را برای تبدیل این شهر به مرکز خوشی گرد هم آورده بودند.
این شهر بندری که در متون تاریخی از آن به‌عنوان "هرمز کهن" یا "هرمز خشکی" یاد می‌شود، در مجاورت میناب امروزی قرار داشت.
پایتخت امپراتوری هرمز بود و در اوج قدرت (قرن ۱۰ تا ۱۵ میلادی) کنترل تجارت خلیج‌فارس را در دست داشت.
پس از حمله پرتغالی‌ها در سال ۱۵۰۷ میلادی و تغییر مسیر تجارت، روند افول آن آغاز شد و به‌تدریج تخریب گردید
لینک کوتاه: https://u.suru.ir/2g
