بندرعباس، که در قرن هفدهم توسط تاجران هلندی به نام‌های «گامرون» یا «گومرون» شناخته می‌شد، در آن زمان نقش مهمی به‌عنوان یک بندر استراتژیک در ایران ایفا می‌کرد. این شهر که در سواحل جنوبی ایران و در کنار خلیج فارس قرار دارد، به دلیل موقعیت کلیدی خود نزدیک تنگه هرمز، اهمیت زیادی داشت. نام‌های مختلفی که در طول تاریخ به این بندر داده شده‌اند، نشان‌دهنده جایگاه برجسته آن به‌عنوان مرکزی برای تجارت جهانی است؛ برای مثال، انگلیسی‌ها آن را «گمبرون» و پرتغالی‌ها «کامباراو» یا «پورتو کوموراو» می‌نامیدند.
در اوایل قرن هفدهم، شاه عباس اول این بندر را با کمک نیروهای انگلیسی از کنترل پرتغالی‌ها خارج کرد و نام آن را به «بندرعباس» تغییر داد. پس از آن، این شهر تحت حکومت صفویان به یکی از مراکز اصلی تجارت تبدیل شد. تا سال ۱۶۲۵ میلادی، نیروهای مشترک انگلیسی و هلندی پرتغالی‌ها را کاملاً بیرون راندند و شرکت هند شرقی هلند بر تجارت ادویه و ابریشم منطقه تسلط یافت و این کنترل تا سال ۱۷۶۵ ادامه داشت.
یوهان آلبرشت دو ماندلسلو، ماجراجوی آلمانی که در قرن هفدهم از ایران و هند دیدن کرد، مشاهدات خود از بندرعباس را در نوشته‌هایش ثبت کرده است. او بخشی از یک مأموریت دیپلماتیک بود که توسط «فردریک دوک هولشتاین» به دربار ایران فرستاده شده بود. پس از جدا شدن از این مأموریت، ماندلسلو سفرهای خود را به‌صورت مستقل ادامه داد و اطلاعات ارزشمندی درباره جامعه و تجارت ایران در آن دوره ارائه داد. نوشته‌های او تصویری زنده از زندگی در بندرعباس و سایر مناطقی که بازدید کرده بود ارائه می‌دهد.
آثار ماندلسلو به دلیل توصیفات دقیقش درباره فرهنگ و تجارت ایران در زمانی که قدرت‌های اروپایی فعالانه درگیر تجارت و سیاست منطقه بودند، بسیار قابل توجه هستند. نوشته‌های او همچنان منبع مهمی برای شناخت پویایی‌های ایران در قرن هفدهم و تعاملات آن با تاجران و ماجراجویان اروپایی محسوب می‌شوند.
